Entre a rapidez con que se suceden os acontecementos neste planeta noso e que un non sempre está dispoñible para redactar a crónica que a actualidade reclama, ás veces quédanlleme artigos no tinteiro. Pero bo ¡que lle imos a facer! Se fose reporteiro a tempo completo, normal que alguén se mosqueara comigo, aínda que xa sei que non é o caso.
Pois ben, estes días asistimos ao ocaso dunha desas figuras que a ninguén deixa indiferente. Ídolo para uns, monstro para outros. Que queren que lles diga! Para quen lles fala, a calidade balompédica de Diego Maradona está fóra de toda discusión. Xa no demais prefiro non entrar. Unha, porque non conduce a nada. E dous, porque non son de facer leña da árbore caída, da mesma maneira que tampouco me gusta caer no ridículo que observei esta mañá nun seareiro. Conste que dita actitude estrañoume, pois a pesar das discrepancias que ás veces manteño con esta persoa, ademais de aprecio, téñolle por home cabal. Pero vese que con certos temas, ata ao máis tépedo váiselle o “ perolo”, por iso é polo que fiel a unha máxima que lle escoitei a un tío, xamais mento nunha discusión temas como o fútbol, a política ou á nai do tertuliano. Por todo iso (que non é pouco), pasei de entrar ao trapo no debate.
Gardar silencio e apartarse non sempre é sinónimo de debilidade. Ao contrario. Evitas que siga subindo o mercurio.
Dito o cal, creo que no noso pobo temos a alguén máis digno de ser homenaxeado, tanto pola súa traxectoria futbolística como vital, e debido a que segue entre nós, con máis razón. De Ribeira saíron deportistas de renome, así como figuras que sen chegar a primeira liña, tamén fixeron os seus primeiros pasos sobre un rectángulo de xogo. Para algúns, sobre todo os máis novos, dis fútbol de Primeira e enseguida xorden nos seus beizos dous nomes: Fran e José Ramón. E ollo, nada que obxectar.
A calidade dos dous irmáns que triunfaron no Deportivo da Coruña cando este era o “ Súper Dépor”non serei eu quen a discuta. Agora ben, antes houbo outros. Tamén irmáns e cuxos nomes son igualmente lenda. Refírome aos Parada Alvite, máis coñecidos como Suco e Suco II. O maior chegou a militar nas filas do Barcelona. En canto ao pequeno, foi un verdadeiro trotamundos do fútbol galego. Luciu as elásticas do Racing de Ferrol, Turista, Celta de Vigo e Pontevedra, para acabar retirándose coas cores do noso Atlético de Ribeira.
Facer un resumo do seu palmarés deportivo levaría varias páxinas , pero quixese centrarme no aspecto humano. Ese que vai máis aló do ben que un dribla aos adversarios, corre a banda deixando atrás ao perseguidor,ou marca un gol decisivo. A final de contas, todo iso é efémero. Forma parte dun momento ou unhas circunstancias que de non existir cámara que o grave, dilúense coa mesma velocidade a que facía referencia ao comezar este artigo. Con todo, cando un é capaz de demostrar que no seu peito latexa un corazón de ouro, xamais se lle esquece. E ese é o caso de Don José Manuel Parada Alvite.
Máis coñecido como Suco II, ou simplemente Suco. Unha persoa á que non hai quen poida poñer un pero. Un home bo, amable,traballador e sobre todo humilde. Xamais se lle subiu o éxito á cabeza, e aínda que é certo que puido chegar aínda máis alto na súa carreira, xa fose fichando por clubs como Valencia ou Athletic de Bilbao, xamais lle escoitarás soltando fanfarronadas.
Eran outros tempos, si. Pero iso non quere dicir que entre os futbolistas da súa quinta todo fose limpo. Sempre houbo “juerguistas” e “playboys”, aínda que o noso protagonista non era deses. Felizmente casado. Pai de tres fillos e cun afillado ao que teño a sorte de contar entre os meus mellores amigos. Confesoume máis dunha vez que o seu padriño supón para el non só un referente, senón que estivo para todo, incluíndo as carencias que puidese ter a nivel afectivo.
Así que xa ven. Hai figuras de pompa ás que por máis diñeiro,fama ou títulos que logren, acaban sucumbindo #ante ese vórtice descontrolado que os devora. Logo están os verdadeiros xenios.
Aqueles que aínda tendo unha habilidade que lles fai destacar nesta ou utra faceta, levan no seu interior o verdadeiro don, que non é outro que o seu bonhomía. En Ribeira temos a un, e esperemos que sexa por moito tempo máis.