“Dialogando con García Lorca”.Manuel Dominguez III

30 Novembro 2020


Decátome que Lorca está en Compostela, na Alameda, concretamente na Caballeira de Santa Susana, baixando as escaleiras, fronte o monumento á gran poetisa Rosalía de Castro.
O escultor Alberto de la Vega deulle vida.
Timidamente achégome a Lorca, non se como comezar, nótame que estou a tremer, o comeza o dialogo.
Manuel teño unha grata sorpresa para ti, sei que es moi orgullo do teu apelido, firmas Domínguez III, non por soberbia senón por arraigamento familiar.
Sabes como se chama o meu profesor?
Martin Domínguez e teño un amigo, ao que eu chamo “o rapaz” José María Domínguez, un bo estudante de dereito, chámolle o rapaz polo seu eterno sorriso infantil.
Grazas,quero dicirche como novidade que descoñeces, a antiga escultura de Monteros Ríos xa non está na praza do Obradoiro trasladárona á praza de Mazarelos , fronte a facultade de Filosofía.
Eu adoito escribir no idioma de Cervantes, agás se a temática toca a miña alma galega.
El dime,“A medida en que a poesía en castelán fáiseme profesional sinto dentro de min que a poesía galega estáseme facendo vocacional”.
Quero que saibas que eu admiro a beleza do simple, a gratitude, quero dicir con isto que admiro o pequeno poema que lle fixeches á modista Pilar, por darlle unhas fiadas ao teu pantalón.
“Non quere ser tea de seda
Que quere ser tea de retal,
Que o pobo é a que quere,
A que quere facer voar.”
Visitaches Bonaval cando era un Hospicio.
E dis ” todas as caras son dolorosamente tristes, é horrible un hospicio con aires de deshabitado e con esta infancia raquítica e dolorosa. Pon no corazón un desexo tremendo de chorar” .
Alí visitaches o sepulcro da nosa querida Rosalía, admiraches, admiramos a estraña escaleira en caracol, alí en silencio depositaches unhas camelias brancas,
“ Chove en Santiago
Meu doce amor
Camelia branca do ar
Brilla entremecido ou sol” .
Tamén eu fun render homenaxe á nosa insigne poetisa.
Hoxe Bonaval xa non é un escuro e negro Hospicio, é un belo museo onde tamén descansan os restos de Castelao .
“ao chegar a Galicia, sentín poeta da alta herba, da choiva alta e pausada. Sentín poeta galego e unha imperiosa necesidade de facer versos, o seu cantar obrígome a estudar a Galicia, e o seu idioma”
Arturo Cadrado lémbranos que en abril do 36 García Lorca chega a afirmar aos seus amigos que as maiores emocións da súa vida como autor teatral foron as representacións de Vodas de sangue en Buenos Aires e a actuación da Quintana.
O ceo píntase de gris, quedamos citados para unha próxima no bar Viño, Praza Mazarelos , rua dúas Gramáticos, pero antes paso polo monumento a Rosalía que teño en fronte, alí tamén deixo unha camelia branca.
Non marcho sen antes agradecer a Henrique Alvarellos a súa colaboración.

Outros artigos

“Nélida Piñón, eterna”. Alberto Barciela

Nélida Piñón fue, debería decir es, un ser de realidades inusitadas, desacostumbradas al menos. Pervive en su obra inmensa, en sus obras, en sus archivos, y sobre todo en el cariño de sus amigos, en el recuerdo de sus admiradores, en la evocación permanente de los...

+

“Preguntas y respuestas”. José Antonio Constenla

Ha pasado ya una semana de las elecciones en EE.UU. y es momento deanalizar sosegadamente lo qué significará la victoria de Trump. Un políticooutsider con una visión que no exenta de cierto dogmatismo pretende centrarseen exclusiva en los intereses particulares de su...

+

“No lo entiendo” – Manuel Domínguez

No lo entiendo. Hemos vistos miles de ciudadanos españoles, llegados de todas partes de España acudir en ayuda de Valencia, lo cual nos hace sentir orgulloso de nuestras gentes. Mi pregunta es, ¿habéis visto algún político, acudir en ayuda de su pueblo? Diputados en...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Sumar esfuerzos”. Javier García  Sánchez

“Sumar esfuerzos”. Javier García Sánchez

No puedo extraerme a los ríos de tinta, las palabras pronunciadas y las imágenes recibidas de la gran catástrofe que han vivido por tierras valencias y en  comunidades limítrofes. No voy a entrar en relatarles lo que sucedió en aquella tarde y noche infernal en la que...