Decátome que Lorca está en Compostela, na Alameda, concretamente na Caballeira de Santa Susana, baixando as escaleiras, fronte o monumento á gran poetisa Rosalía de Castro.
O escultor Alberto de la Vega deulle vida.
Timidamente achégome a Lorca, non se como comezar, nótame que estou a tremer, o comeza o dialogo.
Manuel teño unha grata sorpresa para ti, sei que es moi orgullo do teu apelido, firmas Domínguez III, non por soberbia senón por arraigamento familiar.
Sabes como se chama o meu profesor?
Martin Domínguez e teño un amigo, ao que eu chamo “o rapaz” José María Domínguez, un bo estudante de dereito, chámolle o rapaz polo seu eterno sorriso infantil.
Grazas,quero dicirche como novidade que descoñeces, a antiga escultura de Monteros Ríos xa non está na praza do Obradoiro trasladárona á praza de Mazarelos , fronte a facultade de Filosofía.
Eu adoito escribir no idioma de Cervantes, agás se a temática toca a miña alma galega.
El dime,“A medida en que a poesía en castelán fáiseme profesional sinto dentro de min que a poesía galega estáseme facendo vocacional”.
Quero que saibas que eu admiro a beleza do simple, a gratitude, quero dicir con isto que admiro o pequeno poema que lle fixeches á modista Pilar, por darlle unhas fiadas ao teu pantalón.
“Non quere ser tea de seda
Que quere ser tea de retal,
Que o pobo é a que quere,
A que quere facer voar.”
Visitaches Bonaval cando era un Hospicio.
E dis ” todas as caras son dolorosamente tristes, é horrible un hospicio con aires de deshabitado e con esta infancia raquítica e dolorosa. Pon no corazón un desexo tremendo de chorar” .
Alí visitaches o sepulcro da nosa querida Rosalía, admiraches, admiramos a estraña escaleira en caracol, alí en silencio depositaches unhas camelias brancas,
“ Chove en Santiago
Meu doce amor
Camelia branca do ar
Brilla entremecido ou sol” .
Tamén eu fun render homenaxe á nosa insigne poetisa.
Hoxe Bonaval xa non é un escuro e negro Hospicio, é un belo museo onde tamén descansan os restos de Castelao .
“ao chegar a Galicia, sentín poeta da alta herba, da choiva alta e pausada. Sentín poeta galego e unha imperiosa necesidade de facer versos, o seu cantar obrígome a estudar a Galicia, e o seu idioma”
Arturo Cadrado lémbranos que en abril do 36 García Lorca chega a afirmar aos seus amigos que as maiores emocións da súa vida como autor teatral foron as representacións de Vodas de sangue en Buenos Aires e a actuación da Quintana.
O ceo píntase de gris, quedamos citados para unha próxima no bar Viño, Praza Mazarelos , rua dúas Gramáticos, pero antes paso polo monumento a Rosalía que teño en fronte, alí tamén deixo unha camelia branca.
Non marcho sen antes agradecer a Henrique Alvarellos a súa colaboración.
