Decátome que Lorca está en Compostela, na Alameda, concretamente na Caballeira de Santa Susana, baixando as escaleiras, fronte o monumento á gran poetisa Rosalía de Castro.
O escultor Alberto de la Vega deulle vida.
Timidamente achégome a Lorca, non se como comezar, nótame que estou a tremer, o comeza o dialogo.
Manuel teño unha grata sorpresa para ti, sei que es moi orgullo do teu apelido, firmas Domínguez III, non por soberbia senón por arraigamento familiar.
Sabes como se chama o meu profesor?
Martin Domínguez e teño un amigo, ao que eu chamo “o rapaz” José María Domínguez, un bo estudante de dereito, chámolle o rapaz polo seu eterno sorriso infantil.
Grazas,quero dicirche como novidade que descoñeces, a antiga escultura de Monteros Ríos xa non está na praza do Obradoiro trasladárona á praza de Mazarelos , fronte a facultade de Filosofía.
Eu adoito escribir no idioma de Cervantes, agás se a temática toca a miña alma galega.
El dime,“A medida en que a poesía en castelán fáiseme profesional sinto dentro de min que a poesía galega estáseme facendo vocacional”.
Quero que saibas que eu admiro a beleza do simple, a gratitude, quero dicir con isto que admiro o pequeno poema que lle fixeches á modista Pilar, por darlle unhas fiadas ao teu pantalón.
“Non quere ser tea de seda
Que quere ser tea de retal,
Que o pobo é a que quere,
A que quere facer voar.”
Visitaches Bonaval cando era un Hospicio.
E dis ” todas as caras son dolorosamente tristes, é horrible un hospicio con aires de deshabitado e con esta infancia raquítica e dolorosa. Pon no corazón un desexo tremendo de chorar” .
Alí visitaches o sepulcro da nosa querida Rosalía, admiraches, admiramos a estraña escaleira en caracol, alí en silencio depositaches unhas camelias brancas,
“ Chove en Santiago
Meu doce amor
Camelia branca do ar
Brilla entremecido ou sol” .
Tamén eu fun render homenaxe á nosa insigne poetisa.
Hoxe Bonaval xa non é un escuro e negro Hospicio, é un belo museo onde tamén descansan os restos de Castelao .
“ao chegar a Galicia, sentín poeta da alta herba, da choiva alta e pausada. Sentín poeta galego e unha imperiosa necesidade de facer versos, o seu cantar obrígome a estudar a Galicia, e o seu idioma”
Arturo Cadrado lémbranos que en abril do 36 García Lorca chega a afirmar aos seus amigos que as maiores emocións da súa vida como autor teatral foron as representacións de Vodas de sangue en Buenos Aires e a actuación da Quintana.
O ceo píntase de gris, quedamos citados para unha próxima no bar Viño, Praza Mazarelos , rua dúas Gramáticos, pero antes paso polo monumento a Rosalía que teño en fronte, alí tamén deixo unha camelia branca.
Non marcho sen antes agradecer a Henrique Alvarellos a súa colaboración.
“Nélida Piñón, eterna”. Alberto Barciela
Nélida Piñón fue, debería decir es, un ser de realidades inusitadas, desacostumbradas al menos. Pervive en su obra inmensa, en sus obras, en sus archivos, y sobre todo en el cariño de sus amigos, en el recuerdo de sus admiradores, en la evocación permanente de los...