O outro día atopeime no medio dun curioso debate iniciado por un amigo en Redes Sociais. O tema non era outro que a deriva do executivo que nos goberna. Entre os críticos, é cada vez máis común escoitar o termo ditadura, aínda que desde o meu punto de vista, as cousas nese momento non estaban tan claras. Nos anos que levo escribindo en público tocoume ver moitas cousas. Coñezo a persoas que constantemente deben cumprir castigos por parte dos administradores en base a denuncias cuxa procedencia non está do todo clara. Pero iso non é algo novo. Sucedía, sucede e sucederá. A este que lles fala, aínda que é certo que como xa lles contei noutra ocasión, resumíronlle textos e ata souben por un terceiro que a determinada redacción achegouse un representante municipal para dicir: “ a este tío non se lle publica máis”, o caso é que non cheguei a sentir de forma insistente a poutada da censura. Tampouco houben de recorrer a publicar con pseudónimo, cousa que si fixo un bo amigo ante a presión que sufriu noutra etapa. Se algunha vez pasóuseme pola cabeza, foi con fins netamente comerciais. Ata tiña pensado un nome rimbombante, pero tras ver o que lle sucedeu a un colega escritor na Feira de Madrid, quen utilizou uns datos aparentemente ficticios que coincidían cos dun autor norteamericano. Pois na caseta da editorial esperáballe un lector para que lle asinase libro e foto, aínda que esta non se correspondía coa imaxe. Por fortuna, o malentendido púidose solucionar de maneira amigable, pero as caras de desconcerto do momento inicial puideron dar pé a outra cousa. Volvendo ao tema dos censores ou “matóns de opereta”, dei cun que chegou a ameazar con pasar os meus datos e IP ás unidades de delitos informáticos de Policía Nacional e Garda Civil. A miña resposta foi clara e contundente: ”Non se esforce, que xa llos envío eu”. Pasaron varias lúas desde entón, que diría o poeta, e segue sen vir ningún uniformado a poñerme os grilletes.
Ata aquí ben. Pero agora resulta que a pedimento do xefe do executivo e coa aquiescencia da maioría parlamentaria, o presidente vai ver lexitimado para impoñernos un estado de alarma que pode durar seis meses. E é entón cando un pensa na figura do “Dictator” concibida polos Romanos. Unha maxistratura de carácter extraordinario cuxo período de vixencia non podía ir máis aló do que se alongasen as circunstancias que daban pé ao seu nomeamento,e en todo caso, nunca exceder os seis meses Casualidade? Creo que non. Levamos moi dentro o legado latino. Mesmo para aqueles que se negan a recoñecelo. Do mesmo xeito que entón, o “ Dictator” non pode lexislar, aínda que si emitir decretos, e teñan por seguro que o presidente fará uso do devandito privilexio. Que problemas albíscanse no
horizonte? De todo tipo. O primeiro é saltarse os prazos legais establecidos pola Constitución, cousa que de seu é moi grave pois se contribúe a rachar o alicerce básico do noso Ordenamento Xurídico. Sei que algúns de vostedes diranme: ”É que hai unhas circunstancias extremas e non queda outra
alternativa”. E aí entroncamos coa segunda das cuestións. Hai alguén que poida asegurar que en seis meses vai erradicar a pandemia? Sei que moitos, entre os cales me inclúo, desexamos que así sexa. Pero a outros parece gustarlles demasiado esta “nova normalidade” , que ten de normal o que eu de fallera maior.
Ninguén no seu san xuízo quere ver os hospitais cheos de enfermos, e menos aínda que partan antes de tempo os nosos seres queridos. Agora ben, se a situación é tan desesperada, sería conveniente que alguén con autentico coñecemento e rigor científico explicáseo. E dáme igual se se trata dunha autoridade autóctona ou supranacional. O que non ten sentido é refuxiarse en vaguedades e comités de expertos inexistentes. Porque é entón cando crece a desconfianza cara a quen se supón que debe velar polo noso benestar. Nesa Roma clásica, o “ Dictator” podía ser deposto ou mesmo dimitir. Pero témome que iso non vai pasar nas circunstancias actuais. Non temos á fronte un Cincinato, que tras cumprir o seu labor, atopáronllo os seus veciños tirando do arado xunto aos bois porque era época de semente. Agora temos á fronte a personaxes máis próximos en forma de proceder e ambición a Sila e o propio Julio César. Non lles basta cumprir o seu labor. Quéreno todo, e crense no seu dereito para tomalo. Nin sequera como primeiro entre iguais, senón como ese que está aí porque sabe o que de verdade nos/lle convén.