O mar que ten nomes galegos para localizar praias e caladoiros que nen siquera figuraban nas vellas cartas marítimas, o inmenso mar de Gran Sol, e o non menos inmenso mar de Terranova -que nunca foron galegos malia ser o galego o idioma neles máis utilizado polos que alí traballaban e aínda traballan- está arrumbando a mariñeiros e barcos que levan anos dando sentido a esas augas que testemuñan a existenza de especies como a pescada, o rape, o langostino, a cigala, o bacallao, o eglefino, a maruca e un longo etcétera. Para esas embarcacións e os seus tripulantes semella que remata o tempo de estadía aló. Esgótase a licenza de permanencia e non podes botar man da túa condición de Estado membro da Unión Europea para alegar dereitos. Remata o conto.
Trinta e catro anos despois da entrada de España na daquela Comunidade Económica Europea, hoxendía Unión Europea, remata ou está a piques rematar unha historia que comezou a escribirse coa gran alpurnada das capturas que a frota española realizaba en augas comunitarias. Daquela inmensa mentira, estas cotas cada vez máis reducidas para os barcos de pavillón español nos últimos quince anos.
Esquecemos fácilmente. E irlandeses, británicos e franceses esquecen tamén que foi grazas ós barcos galegos, bascos e portugueses ca súa propia industria pesqueira local soubo o que era pescar non para consumo de seu senon para negociar: vender o capturado a países como España -un dos maiores consumidores de peixe- como consecuencia de aplicarlle en augas internacionais as máximas restriccións de xeito que o que España pescaba non lle chegara nen para comezar a falar de pesqueiras. E agora, Gran Sol e augas de NAFO pechan case que todas as posibilidades ós que teñen dereitos de pesca por unha ¿simple? cuestión de gas ou petròleo cando non de metais que reclama a industria mundial para seguir a fabricar elementos indispensables para a comunicación satelitaria.
Aquel mar que nos levaba dende moi novos a exercer tarefas de chou para, a partir de aquí, comezar a gradar os fondos mariños cos aparellos de arrastre e facernos mariñeiros de cuberta, contramestres e patróns, é agora o principal enimigo dos que lle puxeron nome, dos que cantaban e falaban galego, dos que tocaban a gaita pola fonía do barco, dos que bailaban ao son que tocaban as patrulleiras de Irlanda, do Reino Unido, de Francia, sempre máis decididas a non xustificar o que capturaban os buques galegos nas súas augas que a atender as demandas dos galegos polo que barcos irlandes, británicos e franceses facian con artes prohibidas en augas do caladoiro nacional Cantábrico Noroeste. Aquel mar que nos levaba, devólvenos agora a terra, ao amarre indefinido, ao medo ó futuro inmediato, a seguir a pagar amarres á Autoridade Portuaria que non ten consideración do prexuizo que causa con esta medida.
Aquel mar que nos levaba tráenos agora á incerteza dun futuro a curto prazo de tempo. Pero en Bruselas, en Madrid, en Santiago de Compostela, seica vai chover e os incendios forestais irán a menos. No mar non hai lumes, por máis que os homes e mulleres que aínda viven del estean que ferven pensando en que vai ser deles e dos seus cando os traballos de localización submariña de bolsas de combustible ou minas de metais máis preciosos aínda que o ouro líquido sexan realidade.
