
Disque houbo intercambio de cotas, unha vez máis, entre Francia e España. Desta vez -non é a primeira- de bonito. España cede bonito, Francia entrega outra especie. Posiblemente, bocarte. E digo “posiblemente”, porque a información que me chega non é oficial, sí oficiosa.
Sexa como fose, é evidente que os cupos de bonito adxudicados pola Unión Europea ós Estados membros que a integran e teñen frota, foron absolutamente insuficientes. De feito, no Atlántico e no Cantábrico quedan probas sobradas de que as distintas frotas -significadamente as de España, Francia, Irlanda e Holanda- que capturan esa pesqueira non esgotaron o total admisible de capturas dun predador maxestoso que segue a facer das súas -que son as que lle corresponden como especie- devorando ata a extenuación quilos e máis quilos de peixe pequeno, entre este o bocarte que poido ser o que Francia negociou con España en troques do bonito que non chegou para a frota do caladoiro nacional Cantábrico Noroeste.
Agora atopámonos cun feito que poucas veces se da tan nidiamente explicado para comprender que é a cadea trófica: o Ministerio de Agricultura e Pesca cortou de raíz a campaña do bocarte, especie que da de comer a moita xente en España e que serve tamén como prato principal para o bonito ou atún; eses golfiños que son as candorcas (ou orcas) veñen comer atún (ou bonito) a augas nas que non “pescaban” dende hai moitos anos e aínda segue a haber atún no Atlántico. Pero esta situación non foi contemplada polas autoridades pesqueiras da Unión Europea nen, posteriormente, de España. Unha e outra fixeron mal os seus cálculos: a frota boniteira española, practicamente toda ela do País Basco, Cantabria, Asturias e Galicia, víuse na obriga de suspender a captura de túnidos porque, ao parecer, o cupo previsto estaba case que esgotado. Velaí a proba de que non foi así. Segue a haber bonito, as candorcas están dando boa conta dos moitos exemplares que quedaron no Atlántico, e os mariñeiros a velas vir porque,a efectos de Bruxelas, no mar no hay atún: as candorcas aliméntanse do aire. Os “lobis” non actuaron debidamente, e o sector pesqueiro non sabe formular á Unión Europea cales son as realidades dese inmenso caladoiro no que só “pescan” uns privilexiados.