Todos andamos pola corda frouxa das circunstancias, por iso é moi fácil caer nunha situación de exclusión social, que nos deixa
como único patrimonio, nalgúns casos nin iso, a propia dignidade e a experiencia da vida. En España hai máis de trinta mil persoas sen fogar, que viven practicamente na rúa, en Francia
son un duascentas mil, en Alemaña medio millón …, que medidas
adoptan os diferentes gobernos europeos, e a propia Unión
Europea, vangloriándose da Europa Social e a “sociedade do lecer
e do consumo”, permitindo estas situacións denigrantes e
inxustas de marxinación e exclusión social?, desde logo #ante tal
evidencia, non o suficiente.
A impotencia para tourear as arremetidas da vida e afrontar a
permanente e enfermiza “adoración” ao diñeiro, a carencia de recursos
básicos ou a propia sociedade, demasiado individualista, leva
a moitas persoas para caer no máis profundo da miseria
humana: a vulnerabilidade, a marxinación, a exclusión social, a
depresión e mesmo o suicidio. O peor é que a maioría destas
persoas senten culpables, no canto de vítimas. Quizais ese sentimento
inventouse, desde a propia sociedade moderna, para evitar o superávit de triunfadores e o pozo sen fondo dos denominados como “fracasados”.
Nos últimos tempos vemos, con tristeza, rabia contida e
impotencia, como crece o número dos desherdados que carecen
de teito e do mínimo para subsistir. Que fan os poderes
públicos, con soldos millonarios, suntuosos patrimonios, portas
giratorias, empregos vitalicios …, para garantir un posto de traballo
digno, un salario social ou unha renda básica universal e
o acceso real e xusto a unha vivenda digna, para todos os seus
cidadáns?.
