Sería moi triste volver caer nos mesmos erros, unha década despois de comezar a crise económica. Neste tempo, todo púxose en cuestión á hora de xestionar as diferentes situacións. Estes difíciles anos deixáronnos unha gran bolsa de pobreza e de desigualdade social, quedando fose do sistema millóns de familias e desaparecendo a clase media.
Preferiuse rescatar ao sector financeiro, en especial á banca, con axudas directas no canto de protexer e defender ás persoas. Priorizouse o pago da débeda por diante de calquera outra #cuestión, pasando por encima dos nosos dereitos máis básicos, como o dereito á alimentación, a un salario social ou renda básica, á sanidade, á educación, a un traballo digno ou a unha vivenda. Dereitos Fundamentais que se viron pisados coa desculpa da presión exercida pola ditadura dos mercados financeiros e o rescate á banca.
A estas alturas xa poucos poden dubidar de que é necesario unha maior participación cidadá activa e esixente; dunha maior xustiza social, baseada na redistribución da riqueza así como a construción dun mundo máis xusto, equitativo e sostible. Palabras e desexos que non poden quedar no caixón dos despachos oficiais con boas intencións, é hora das realidades.
Recordo que cando era pequeno desexaba saber o que quería. Agora son consciente do que non quero, e desde logo non quero vivir alleo á realidade máis próxima, enfrontándome (dentro das limitacións evidentes) con compromiso e valentía ás inxustizas. Quero unha sociedade civil que non siga pecando de indiferenza #ante a dor allea e que tamén se comprometa a axudar á construción dunha nova realidade, baseada na idea do propio sentido común. Nunca podemos esquecernos de onde vimos e de quen son; se o conseguimos axudaremos a construír un mundo mellor para as futuras xeracións.
