
Todo recomeza. Todo entra na vía da normalidade: os cativos deixan de preguntar como é posible que alternen traballos de reparto de regalos os Reis Magos, Papá Noël e demais compaña á vez e nos distintos países do mundo. Volve a vida rutineira, a relembranza dos que xa non nos acompañan.
Como diciamos días pasados, pasaron as festas da nostalxia, dos agasallos de aqueles que xa non poden escribir as cartas que os “paxes” reais se encargan de levar cabor Melchor, Gaspar e Baltasar na Galicia que aínda soña con tempos mellores que non veñen nen con recomendación.
Quedan os pastores e as súas ovellas alindando nas leiras de area e serraduras, de vacas e cans que sempre están agardando algo na carriza da beira do río de papel de prata. E quedan os camiñantes a un Belén ao que non dan chegado mentres o Neno sorrí anainado por María nun alpendre de palla dourada.
Así, ata o Nadal de 2025 para entrar en 2026 con novos azos porque, no andar a pedir axuda ao máis aló, é sabido que o recurso aos Magos é o máis doado (que non o máis ao cabo das posibilidades),
Todo, polo tanto, recomeza: botaremos en falta canto, máis ou menos, quedou do Nadal, Aninovo e Reis de 2024-25, nunha repetición permanente do ser ou non ser porque a vida neste senso é unha insistencia constante na percura dunha verdade incuestionable que non se acada.
No horizonte esmorecen as figuras dos tres Magos que viñeron do Oriente e que, unha outra vez, percorrerán os camiños seculares polos que viaxará a ilusión de seguir a ser nenos diante dun alpendre no que os maiores contaremos as mil historias de cada ano, de toda a vida.