A música foi sempre compañeira imprescindible. Nunca reneguéi dela: para escoitala, para interpretala, para a bailar, para a sentir dende dentro ecoando nos andares soñados, para a compoñer ao meu antollo deixándome levar polo son da brisa no souto de Viriño ao camiñar diante do carro de vacas cara á Pena Redonda; ao cruzar o río do Castelo a paso de boi; ao contemplar a lúa reflectida no mar oceánico deixando pola popa Gran Canaria e escoitar a catro mariñeiros que, sentados na bodega do Río Francolí (un buque mixto, de carga e pasaxe) entoaban con boas voces, un acordeón e dúas guitarras, “Adeus para sempre, adeus”. Cando nas verbenas da noite a Orquestra Poceiro tocaba o vals de despedida facendo soar os violíns ou Os Satélites acometían con xeito e forza “Agárrate, saxo”, ou cando -xa na radio- Carlos Cortón, Lisuca Fernández ou Ananda Español tocaban no piano do auditorio (reservado para o mestre Eduardo Diehl) calquera obra maxistral que obrigaba a cavilar sobre a importancia daquela marabilla de programa de radio que foi “Sillería de coro” e guionizaba Pepín Couceiro Tovar coa locución da propia Ananda Español e o mellor locutor ata o de agora rexistrado nas emisoras de radio galegas, Pablo Campos, e a montaxe de Santiago Vilariño e Xerardo Fraga Blanco.
O único instrumento musical que cheguéi a dominar -e nunca para me achegar á mestría do meu paisano Xico de Cariño-, foi a harmónica. Pero os afáns ían cara o saxo e, sobor de todo, o acordeón.
De cativo, meus pais regaláronme un xestes. Era de xoguete e, malia todo, emitía sons semellantes á música no seu corpo de cartón, madeira e teclas de lata que eu, na miña inocencia, coidaba era algo inconmensurable.
Viviamos en Las Palmas e, como daquela a maior parte das casas canarias, a nosa tiña azotea. Nesta quedou unha noite que anunciaban de sereo e foi de choiva, o meu adorado acordeón. A auga abundante desa noite fixo que o “instrumento” se despezara totalmente e os seus restos estaban coma quen toma o sol a carón dun lavadoiro no que miña nai lavaba roupa con añil.
Dende ese momento -tería eu 7 ou 8 anos- cada vez que escoitaba un acordeón enchíanseme os ollos de bágoas e lembraba o meu, esfolado na azotea, a panza de cartón ao sol inclemente e sen emitir nen un chío.
Esta tarde do domingo escoitei un disco da colección Guimbarda -que conservo con devoción- e os sons dun acordeón trouxéronme á memória aquel tempo que agora relembro e que teño para min coma o día dunha grandísima, incalculable perda que se foi polo desaugue dunha azotea canaria con dor de tráxico tango e aires de vals.
Cada quen ten o seu moi especial sentimento, que hoxe confeso entre o fume dun cafetín porteño, de cando, vai anos, estivera vendo como se bailaba a ritmo de bandoneón o tango, no Pequeno Almacén .
