Foi, como outros centos de miles foran no mesmo ano, peregrinando a Compostela, seguindo os pasos dos anteriores, seguindo a guía dos devanceiros e falando coa mirada, como falaban eles, coa expresión nas meixelas e nas meniñas dos ollos. Daqueles ollos grande e abertos que o vían todo e que todo o contaban, para que o mundo soubera onde estaba Galicia e Santiago de Compostela, alá ao lonxe ou aquí cerca, no fin da terra.
Eran peregrinos que camiñaban guiados pola estrela, sostidos pola fame e acompañados da miseria, da noite e da soberbia daqueles que os maltrataban e os humillaban, dos que eran sen alma e tiñan o corazón encollido. Pero, ao longo de tantos séculos, os peregrinos abriron Camiño, trouxeron riqueza, expandiron culturas, como se fosen sementando nabiña, no inverno, e trigo ou centeo, no seu tempo.
Así foron andando máis de mil anos, e seguen na mesma, con paso de romeiros, coa ledicia de chegar e de ver aquel lugar onde non se acaba nada, onde está a meta e o punto para volver empezar, para seguir camiñando polo Camiño e pola vida, por onde todos andan e miran, coa satisfacción de ver, de escoitar e de entender.
Galicia é a terra do Camiño, vén por Ribadeo, pola Fonsagrada, polo Cebreiro do alto de Pedrafita, polo Barco de Valdeorras, por o Porto da Canda e A Gudiña; cruza o Miño e entra cara a Santiago por Tui ou trae aos peregrinos polo mar, polo coñecido e recoñecido Camiño Inglés, como se fose un funil que arrexunta aos transeúntes que pisaron terra, en Hospital de Bruma, a poucos quilómetros da casa grande do apóstolo, ao que queren abrazar.
E, despois de chegar, que? O mesmo preguntaba Uxío Novoneyra, coa súa voz e intelixencia poética, no libro “Arrodeos e desvíos do Camiño de Santiago e outras rotas” (1999), “En chegado a Santiago / e logo despois qué fago? / En chegado a Compostela / e despois de vela a ela?”. Pois nada, uns volven satisfeitos para o lugar de onde partiron, outros seguen polo Camiño para ver o mar e abrazar ao solpor en Fisterra ou en Muxía. E outros pensan na importancia deste Camiño de Santiago, que cumpre trinta anos como Patrimonio Mundial.
Como moi ben di a Tía Manuela, se a Unesco declarou ao Camiño de Santiago Patrimonio Mundial (Patrimonio da Humanidade), ao remate do Xacobeo 93, “por algo sería”. Foi o dez de decembro de 1993, na cidade colombiana de Cartagena de Indias, e, nese mesmo ano, o dezasete de maio, os ministros de cultura dos países membros da Unión Europea, reunidos en Bruselas, outorgáranlle ao Camiño a distinción de Patrimonio Cultural Europeo. Si, o Camiño de Santiago é un símbolo de identidade, un espazo moi grade de cultura e de saber, un espazo no que tamén se agranda Galicia.
“Un simple Basurero en Alemania”. Jose Mateos Mariscal
Un español en Alemania opina que todo el mundo merece la oportunidad de construir una buena vida, independientemente de dónde haya nacido o de cuándo o cómo haya emigrado. Cuando las personas toman la difícil decisión de abandonar sus hogares, buscan seguridad,...
