22 de novembro de 2023.
O día que o ceo se vestiu de negro.
Hoxe hai 60 anos do asasinato do presidente John Kennedy.
Naqueles anos en España mostrábase antes da película un documental chamado NO-DO noticiario de información do réxime, noticias do mundo ou Franco inaugurando algo ou o ministro de industria ou turismo, promoción das marabillas daquela España.
Alí observei que os presidentes, desde a óptica da miña idade todos eran vellos, Franco maior, De Gaulle igual, ou K Adenauer en Alemaña, no Reino Unido H Macmillan, todos en certa idade que lucían canas.
Alí nese momento xurdiu un presidente novo alegre de boa presenza John Kennedy, iso ilusiónome, observar a política.
Non tiña TV, era un fan da radio, Cirilo Rodrigues, Alberto Oliveras, co seu fantástico programa Ustedes son formidables, a radio e a lectura os meus fieis amigos.
Recordo serían as 7,30 horas españolas, a radio anuncia o atentado en Dallas, o presidente Kennedy morrera.
Todos temos luces e sombras, nuns prevalecen, as sombras, outros quedan nas páxinas da historia.
A entender. ”Non preguntedes o que o voso país pode facer por vós senón preguntarvos que podedes facer vós polo voso país.” discurso inaugural.
Pasado o tempo, necio un certo interese polo seu irmán Robert Kennedy naquel momento ministro de xustiza, o interese foi crecendo ata chegar o día en que compartín dúas ceas co seu fillo Robert, ao pai chamábanlle cariñosamente Bobby.
Tamén cun triste final, a nai Rosa tivo a xentileza de enviarme unha foto, a mesma que ela mantén encima do seu piano, xunto a de John e a súa outro fillo Joseph falecido na II Guerra Mundial no Canal da Mancha.
En fin, pregúntome como sería o mundo se os dous irmáns tivesen a posibilidade de executar os seus mandatos.
Un triste recordo non, unha esperanza de vida.
