Veu da banda de Lestrobe, cando o pobo do chover miudiño de Rosalía se escribía con be pequeno (v) e foi do seu Dodro natal a un Madrid que o acolleu sempre e para sempre, vestira ou non falda-pantalón vaqueiro e ata que se foi a voz en “Tiempo de juego”, da COPE, como antes no “Carrusel deportivo” para cantar as excelencias deportivas da xornada.
Pepe Domingo Castaño, deportivista ata o miolo de toda a vida en tempos nos que Padrón e Ribeira estaban enlazadas por unha estrada estreita na que os autobuses da empresa “El Celta” (que contradición!) nos servía a ambos para amizosos encontros como o que celebramos a finais do decenio dos 50, cando en Ribeira vivíamos o “Día da Dorna” cun “cohete” de chapa de madeira que non ascendeu máis de dous metros, pero que estoupou como o mellor Challenger da factoría norteamericana.
Foto Antón Luaces Festa da Dorna Anos 50
A fotografía que ilustra esta crónica vital, coa imaxe do noso “Sputnik” -inspirada por Lisardo Valeiras Bravo (que nen soñaba con ser alcalde de Ribeira), o seu primo Tito, o compañeiro de traballo de ambos Pepe Fraga e un grupo de mozos entre os que me atopaba- case desfeito polo estourido que non lle permitiu subir á lúa como tentabamos acadar, permítenos ver a Pepe Domingo Castaño (para nós, os amigos, Pepé) semideitado no chan coa man esquerda estendida xunto a min , pola esquerda (eu aguantando dunha perna a Josué fillo dun coñecido xastre ribeirense). Manolo Millán, Fernando e Alejandro Llovo, Manolo Penín, Manolo Bande, Venancio -amigo e compañeiro de Castaño no traballo na factoría Padronesa da Picusa- e Suso Vidal Ageitos (chaqueta clara).
El, Pepé, en Madrid; eu na Coruña. Ambos os amigos fomos compañeiros de radio -Pepe Domingo na SER e na música, eu na CAR e nos informativos, posteriormente Castaño na COPE e eu en RNE . Viamonos nos veráns, que el pasaba en Mera coa súa familia, e sempre que este encontro se producía, saía na conversa Ribeira, cidade pola que Pepé sentía un especial agarimo.
Radiofonista ligado aos deportes e cun xeito moi peculiar de “radiar” a publicidade, poeta, escritor e cantante, Pepe Domingo deixa en silencio as tardes de fútbol en España. Finou en Madrid a pasada madrugada, cando ninguén na familia nen entre os amigos agardaba un desenlace así, pouco tempo despois de presentar o seu derradeiro libro “Hasta que se me acaben las palabras”, un canto á radio que tanto e tanto nos deu, cada quen no seu eido.
Quédanos a súa lembranza, o seu estilo no facer “outra” radio, e o amor compartido a este medio. Eu perdo un amigo inesquecible, ao que coñecín na barbanzónica Ribeira. Pepe Domingo voltará ao seu Padrón, vila da que é fillo adoptivo desde 1986, apòs ser incinerado.
A radio quedará orfa por un tempo. Mentres, os que do seu tempo que quedamos aínda en pé, temos presente a todos aqueles que se foron. Botando de menos aquela radio que faciamos e a os que a facían, como é o caso de Pepé.
Boa onda, amigo. Hola, hola., compañeiro.
