As consecuencias do traballo de sol a sol están patentes no rostro de Ramona, unha muller que desde os doce anos non coñeceu outro futuro que o arduo traballo no campo, o estar ao coidado dos animais da facenda e dos numerosos fillos dos seus irmáns así como realizar os labores domésticos cotiáns na casa familiar.
Os anos non lle perdoan e xa entrou a formar parte do nutrido grupo de xubilados con baixas retribucións, aínda que desexaría continuar activa pero as súas graves doenzas non llo permiten. O peor de todo é que tanto traballo, sufrimento e desvelos polos da súa contorna non lle permiten máis que vivir os seus últimos días na soidade do fogar. As circunstancias da vida non lle foron propicias para ter descendencia e agora arrepíntese de non ser máis valente e ter adoptado algún neno.
A Ramona non lle gusta ler, non escoita a radio nin apenas ve a televisión, a non ser a misa dominical. Algunha amiga da nenez achégase a visitala unha ou dúas veces ao mes, os seus familiares uns poucos minutos á semana, o resto do tempo está soa cos seus recordos. Hai xa tempo que lle axexan varias doenzas e de cando en vez acode ao hospital e así poder estar en compañía doutros enfermos e con algúns familiares que irán visitala; isto axúdalle a sentirse un pouco máis querida e viva.
O día que lle dan o alta hospitalaria parece unha nova muller, máis risoña e vital, coma se a compañía e as visitas dos familiares lle desen forza para seguir adiante. O peor de todo é que ao cabo dunhas semanas a soidade volve ser a súa máis fiel compañeira. Vale a pena preguntarnos: seica temos o dereito para abandonar, á súa sorte, aos nosos maiores?, que pasa cos anos que no dedicaron cando eramos novos?, cantas señoras ramonas viven entre nós?, esta é a sociedade e o futuro que desexamos para os nosos fillos? Non nos podemos esquecer que a señora Ramona segue aí.
