Era bondadosa, humilde, tolerante e con bastante carácter…; xa pasaron máis de dúas décadas desde a súa marcha, descansa en paz, e nestes días asolagaron, a miña memoria, innumerables gratos recordos da miña avoa paterna. Durante moitos anos, raro era o día que non pasaba a visitala, tiñamos moita complicidade e entre os dous quedaron, gardados no caixón do seu mesiña de noite, demasiados segredos de familia. Cando saía de casa dos meus pais, a certas horas do día, raro era o veciño que non sabía xa cara a onde me dirixía.
A pesar da súa avanzada idade, estaba en plenitude de todas as súas facultades mentais, era un verdadeiro pracer ter longas conversacións con ela, apenas pisou a escola pero tiña moita experiencia da vida, moitos sacrificios para sacar adiante á familia, demasiadas noites sen durmir, duros traballos de sol a sol. Era un auténtico pracer poder gozar da súa compaña e ao mesmo tempo aprender do seu talante conciliador, dialogante, e da súa enorme bondade, xa non só para os seus familiares, senón para todos os veciños que necesitaban algo ou se vían nalgunha dificultade. As portas da súa casa sempre estaban abertas e nunca negaba un bo consello.
Son consciente de que fun un privilexiado de ter unha persoa así, como avoa, e me entristece ver que, actualmente, hai cantidade de netos que non poden gozar dos seus avós como desexarían, por determinadas circunstancias. En pouco tempo perdéronse os bos e enriquecedores costumes, hoxe todo parece virar ao redor do valor do tempo e dos bens materiais, xa pouco importa unha conversa distendida, amable…, pasamos das fiadas, aos guateques e os botellóns, nun dicir amén e todo isto lévanos a outro modo diferente, e pouco agradable, de relacionarnos.
