Este sábado e cando Galicia enteira bate no vento a historia da Nosa Señora, patroa de centos de parroquias, máis de 3.000 ha. de monte ardían só na provincia de Ourense, dúas mil delas no concello de Laza, 680 no Irixo e 440 no Casaio, só por citar algúns dos máis significativos.
Son só un mínimo retrato do que está a acontecer, un ano máis, na Galicia de montes escuros coroados nos últimos 60 anos por pinos e eucaliptos entre os que xa non medran aquelas toxeiras entre as que a veciñanza cavaba a roza, queimaba os terróns e sementaba o trigo que, colleitado, o mesmo servía para os humanos que para determinados animais domésticos fosen estes para o consumo ou para a súa venda en feiras ou mercados da contorna.
Eran, aqueles, tempos de queimas perfectamente controladas cuxas cinzas servían como abono ao igual que abono era, para os regadíos, a borralla da lareira e a que se formaba nos fornos caseiros máis ou menos cada quincena.
Pero agora, valéndose dos trocos experimentados para asentar un modelo de economía agraria que para nada cadra co xorne galego, alguén -algúns- empregan o desleixo de políticos de toda caste para facer da Galicia secular un forno no que todo vale e que, ao que se pode apreciar, ten monte máis disposto para os parques eólicos que para a esplotación racional que sempre foi de seu e na que a gandaría estensiva era a verdadeira máquina trituradora do mato que agora arde de xeito imparable.
O coñecido sindicalista da CUT, Manolo Camaño, fai recaer este mal na “política capitalista deseñada nos últimos setenta anos e que ven desde a expulsión das comunidades agro-gandeiras-forestais , á alteración do medio natural até nos últimos anos converter a extinción nun negocio lucrativo para os amigos do Réxime”.
E repoboaciòn forestal dos montes veciñais en man común por parte do Patrimonio Forestal do Estado ten moito que dicir no que atinxe á responsabilidade deste monocultivo de piñeiros e eucaliptos -de rápido beneficio económico para os propietarios dos montes e de desgraza e seca para o territorio galego- propiciado polo ICONA que encamiña a rendibilidade cara empresas de aproveitamento forestal nas que a pasta de madeira reverte exclusivamente nun capital instalado en Galicia e Portugal para prexuizo da maioría dos habitantes do rural galego que, desde os anos 60 do século pasado, abandonaron as súas aldeas e pobos para converter estes en verdadeiros cimeterios de sonos perdidos na emigración, que conducen ao negocio actual de empresas pasteiras e outras que viven das consecuencias das queimas -naturais ou provocadas- que, obrigadamente,
hai que estinguir.
Arde Galicia, sí; pero non exclusivamente por unha chispa. O chisqueiro e os métodos, unha vez máis, están a prol dos que tiran proveito do lume. Porque ata da madeira queimada se estrae beneficio, digan o que digan. O lume é, certamente, un “suicidio colectivo”, afirma Camaño, para os galegos. Eu diría que para algúns galegos de sempre e outros de novo cuño-
A bós entendedores, sobran verbas.