A noticia coa que nos sorprendeu o ministro da Presidencia, FĆ©lix
BolaƱos, o pasado dĆa dous de maio, festa do levantamento dos madrileƱos contra os franceses, foi case mĆ”is desconcertante que a propia invasiĆ³n napoleĆ³nica.
O anuncio fundamental que fixo aos espaƱois o ministro BolaƱos foi que
puxeran, #ante a Audiencia Nacional, unha denuncia por vulneraciĆ³n ilegal do telĆ©fono do presidente do Goberno e da ministra de Defensa. Non anunciou o feito da espionaxe en si mesmo, afirmou que tan pronto tiveron certeza documentada do feito, levĆ”rono #ante a Audiencia Nacional, Ć³rgano xudicial competente para xulgar estes delitos, segundo o denunciante.
Non foi o ministro aos tribunais cando habĆa sospeitas, cando se decataron da posibilidade, non. Foi ao dĆa seguinte, tan pronto lle entregaron a documentaciĆ³n na que, segundo explicou, quedaba constatada a certeza da espionaxe. Poderiamos asegurar que ata aquĆ todo parece normal, pero ao entrar en detalles xorde a confusiĆ³n, a perplexidade, o desconcerto e a incredulidade.
Segundo vai explicando BolaƱos, trƔtase dun exercicio de transparencia cos cidadƔns que teƱen dereito a coƱecer estes contratempos do Goberno.
Pero na denuncia non sinalan a quen levou a cabo escĆ³italas ilegais aos telĆ©fonos do Goberno nin desde onde. Que investiguen os xuĆces, vĆ©n dicir BolaƱos, que teƱen as competencias e os instrumentos
para facelo.
Pero a realidade demĆ³stranos que os mĆ”is modernos medios de espionaxe e contraespionaxe estĆ”n en mans do Goberno, baixo o mando orgĆ”nico do Executivo., tales como o Centro Nacional de Intelixencia e o Centro CriptolĆ³gico Nacional e os moi eficaces Servizos de InformaciĆ³n da Garda Civil.
Estes super centros contan con todos os medios para poder detectar quen se introduce nos sistemas do Goberno espaƱol, desde onde, de que forma e o material que se levaron. E case sempre, estes problemas, interferencias, espionaxes, informes e contrainformes soluciĆ³nanse dentro dos organismos, baixo a decisiĆ³n do Ministerio correspondente ou do presidente do Goberno, sen saĆr Ć” luz, aĆnda que sĆ³ sexa pola seguridade e o prestixio do Estado.
Se BolaƱos presenta unha denuncia na Audiencia Nacional, terĆa que ir documentada co nome do paĆs, organismo ou persoa que cometeu o delito de espionaxe. Se o delincuente fose espaƱol e dentro do territorio nacional, estarĆa xustificada a denuncia do delito sen mĆ”is detalles. Pero se estamos #ante unha acciĆ³n cometida por un servizo de intelixencia doutro paĆs, como poderĆa ser Marrocos, Rusia ou Alxeria, os tribunais espaƱois non teƱen competencia para xulgalos. Se, por exemplo, fosen os servizos de intelixencia da āGeneralitat de Catalunyaā quen espiou os telĆ©fonos do Goberno espaƱol, estarĆa moi xustificado o recurso Ć” Audiencia Nacional.
O mesmo poderĆase dicir se se tratase dalgĆŗn topo dentro do CNI.
Pero dĆ”se a circunstancia de que os Ćŗnicos que poden determinar quen cometeu a espionaxe son os propios servizos de intelixencia espaƱois. E se lle din ao xuĆz que investigue, este pedirĆ” ao fiscal que trate de determinar quen e desde onde se cometeu o delito. E o fiscal verase obrigado a pedir a colaboraciĆ³n dos servizos de intelixencia espaƱois para coƱecer aos delincuentes, pechando asĆ o que poderiamos chamar ācĆrculo de BolaƱosā. SerĆa
un tanto absurdo que a Audiencia Nacional puidese acudir a unha empresa non estatal con capacidade de determinar o que non puideron descubrir as do Estado.
Existe outra posibilidade: Que a non determinaciĆ³n do autor da espionaxe sexa unha argucia para poƱer nervioso ao espĆa xa coƱecido e chegue a autodelatarse. Pero isto supoƱerĆa que BolaƱos tratou de enganarnos a todos os espaƱois coa artimaƱa.
MĆrese por onde se mire, ir Ć” xustiza para denunciar que alguĆ©n desde algĆŗn paĆs ou lugar descoƱecido espiou ao goberno espaƱol, non parece nada cabal. SĆntoo.