Estes últimos días as visitas ao hospital foron frecuentes para acompañar a un bo amigo que se atopa vivindo uns difíciles momentos polo seu delicado estado de saúde. Esta circunstancia abriume un pouco máis os ollos á realidade do sufrimento, a dor, a tensión, a ansiedade e a enfermidade de demasiadas persoas.
Vivir, en segunda persoa, a evolución das doenzas terminais, provocadas por tumores convertidos en metástases, permitiume filosofar e pensar sobre a fraxilidade e a limitación do ser humano. Hai que recoñecer o labor deses facultativos, enfermeiras, auxiliares de enfermaría, celadores, limpadoras e todo o persoal sanitario de calquera centro hospitalario que se implica en axudar ás persoas ás que xa non poden curar pero si aliviar, non deixándoas nunca abandonadas aínda que pareza que non se pode facer nada por elas. Lembrar que ninguén está libre de pasar por estas circunstancias.
Moitos destes sanitarios saben que teñen a obriga de ofrecer unha saída ao sufrimento que rebaixa a vida do paciente a niveis intolerables e que, nalgúns casos, levaos a morrer sen dignidade. Por outra banda hai algúns casos contrarios e así recordo que, hai uns días, chamando a emerxencias sanitarias (061) para a atención dun enfermo terminal, atópome cunha doutora que me recomenda “mellor que quede en casa para esperar a morte”. Ufff, por favor, unha persoa que non pode inxerir alimentos, nin sólidos nin líquidos, que ten fortes dores constantes, por favor. Ao final requirimos a ambulancia para o seu traslado hospitalario e a que lle paliasen a dor e o alimentasen de maneira parenteral.
Seguro que ao meu amigo chegaralle a morte, máis cedo que tarde, pero mentres tanto ten o dereito a vivir cunha mínima calidade de vida e non seguir padecendo tanta dor porque, actualmente, hai terapias e medios suficientes para palialo.
