Cando tanto se ten falado -e aínda se fala- sobre os cacarexados “dereitos históricos de pesca” en España (co que están disconformes Galicia e Asturias verbo de Cantabria e Euskadi), este concepto e o Tratado de París de 1920 son, no ámbito marítimo-pesqueiro español deste tempo que vivimos, indiscutibles 18 meses despois do inicio de negociacións entre a Unión Europea e Noruega sobre as cotas de bacallao en Svalbard.
Neste caso concreto, nen asturianos nen galegos chían porque, por unha vez, eses tan debatidos conceptos de distribución favorecen por igual a todas as comunidades pesqueiras españolas. Dito doutro xeito: permiten que España dispoña dunha cota de 9.688 toneladas de bacallao nórdico -case que a metade do total da frota europea- e ninguén pregunta o por que de poñer riba da mesa de negoacións un tan debatido dereito histórico de pesca. Pero é que España é un dos países europeos que sí teñen algo que decir en materia pesqueira no mar do arquipélago das Svalbard, onde Noruega, entre outros Estados, ten voz e voto cualificados.
O acordo entre a UE e Noruega sobre a cota de bacallao ártico en augas do devandito arquipélago para o ano 2022 garante a actividade da hoxendía mínima frota bacalloeira española na que centos de mariñeiros galegos e vascos faenaron durante máis dun século.
A prevalencia dos dereitos históricos e o Tratado de París de 1920 ven de pechar un acordo de estabilidade e permite unha planificación axeitada da pesqueira, xa que logo a cota provisoria remataba a súa vixencia oficial este sábado, 30 de abril.
O Consello da Unión Europea confirmou, como xa se dixo, o acordo político acadado o pasado 21 de abril con Noruega sobre a actividade pesqueira no arquipélago de Svalbard e nas augas internacionais do mar de Barents (este, sector do océano Ártico que limita ao norte co círculo polar ártico, e ao noroeste con Terra de Francisco José. Dende ahí forma unha liña recta ata o estremo oriental de Nova Zembla, que o separa do mar de Kara; ao sur con Rusia, ao suroeste con Noruega e, ao oeste, forma outra liña recta desde o cabo Norte (Noruega) ata as Svalbard, que o separa do mar de Noruega).
A cota asignada a España supón prácticamente a metade (49,3%) das 19.636 toneladas que corresponden en total á Unión Europea.
Deste xeito despéxanse incertezas e facilítase unha realización máis axeitada á frota comunitaria por canto a cota provisoria pactada en decembro de 4.500 toneladas expiraba, como xa se dixo, o derradeiro día deste mes. Era necesario, polo tanto, que a UE adoptara urxentemente a cota de bacallao ártico en Svalbard e as augas internacionais do Consello Internacional para a Exploración do Mar (CIEM), subárea 1 e división 2 b ata o 31 de decembro, e substituir deste xeito a cota provisoria.
O acordo acadado non só asegura a pesca do stock para todo o ano 2022 e posibilita a planificación máis axeitada da pesqueira, senon que se trata, amáis, da cota completa de bacallao reclamada segundo os dereitos históricos e o Tratado de París de 1920 das frotas dos Estados membros da UE en Svalbard, calculado como o 2,8274% da referencia do TAC total de bacallao ártico nesta zona para cada ano.
España, Alemaña, Francia, Portugal e Polonia teñen cota propia adxudicada nestas augas, cunha cota adicional non repartida para o resto de Estados Membros.
