Pai veño confesarme.
Fala fillo, Dios perdonarache.
Durante o goberno de Pétain, na Francia ocupada, eu fun xefe dun comando, podiamos salvar a uns prisioneiros determinados dun campo de concentración ou a uns camaradas nos sotos do cárcere rue María Curie.
Uns concretamente con pico e pa cavaron a súa propia tumba, axeonlláronse, tiro na caluga e ao foxo.
Os camaradas do maquis foron feitos prisioneiros ao salvar as súas propias vivas e a dignidade dun pobo.
Nós asaltamos o cárcere, liberámolos, eran homes que sentían respecto polas súas vidas, loitadores, morrían de pé, non cavaban a súa propia tumba e eu entendo que quen non defende a súa vida, quen non loita pola súa dignidade non merece vivir, cúmprase o destino: uns ao foxo que eles mesmos cavaron, outros á liberdade, son paxaros con ás.
Ás veces isto vén á miña memoria, que opina vostede pai.
Novo Testamento
Este concepto derívase directamente da Segunda Epístola do Apóstolo San Pablo (con Silvano e Timoteo) aos Tesalonicenses no Novo Testamento, onde Pablo escribe:
εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι μηδὲ ἐσθιέτω
que adoita traducirse:
“Se algún non quere traballar, tampouco coma”.
Se algún non quere vivir, non viva.
O que non loita polos seus dereitos non ten dereito a eles, así pois, se vostede non defende os seus dereitos non conte coas miñas capacidades, é vostede unha secuela social, e como tal “só merece descansar á sombra dun Ciprés”, dixen