“Non está de máis lembrar”. Jacobo Otero Moraña

07 Xuño 2021

Nestas datas, coa proximidade do verán e outras cuestións que nos ocupan, é difícil que algúns boten a vista atrás. Non xa sobre sucesos recentes, que ao ritmo imposto pola sociedade actual, todo o que sucedeu antonte pasa a denominarse vetusto, cando non obsoleto. Quizá por iso se lles falo de algo ocorrido fai trinta e dous anos, moitos pensen que estou a falar dunha época prehistórica. A verdade que non lles culpo. E é que ese mundo de finais dos 80 pouco ou nada ten que ver co actual. Ou polo menos, iso foi o que tentaron facernos ver. Porque con independencia da corrente que uno siga na materia, hai un tronco común. Poida que a Historia non sexa cíclica, pero tampouco é rupturista a pesar dos procesos revolucionarios que se produciron ao longo dos séculos.
Todo pasa por algo. E nese algo hai un elemento que actúa como detonante ou catalizador. Non fai falta que nos remitamos ao aleteo da mítica bolboreta en Acapulco ou ao nobelo de Gosala. Causa-Efecto.
Acción-Reacción. Chamémolo como queiramos. A evidencia está aí.

O caso é que antes de que me acusen de perderme en elucubracións, sexan gramaticais ou filosóficas, vou ao meollo do asunto. Naqueles primeiros días de xuño do 89, os ollos do mundo estaban postos en China. Un grupo nutrido de estudantes,ou devandito doutra forma, o máis prezado e preparado da súa mocidade, botouse á rúa e tomaron de forma pacífica a Praza de Tianamen. Inspirados polo proceso de apertura que se vivía na URSS, cuxos ventos de liberdade estendéronse por boa parte de Europa Central e do Leste, aqueles raparigos de Beijing esixían un cambio de réxime. Un que lles leva de volta á auténtica liberdade despois de corenta anos(que curioso que sempre se repite
esta cifra desde tempos bíblicos) de estrita ditadura.

A maioría viamos a aqueles mozos cunha mestura de admiración e esperanza. O mundo estaba a avanzar despois de décadas de confrontación entre bloques. Parecía que por fin había unha verdadeira oportunidade para que as cousas cambiasen de maneira positiva. Que os réximes totalitarios colapsasen polo peso da súa burocracia, tan elefantiásica como inoperante. O bloque soviético rachábase . E o mesmo as escasas ditaduras de extrema dereita que aínda quedaban nalgúns lugares de hispanoamérica. Pois de súpeto, o soño veu abaixo da forma máis dura e brusca que uno
puidese imaxinar. Os dirixentes chineses non estaban dispostos a perder os seus privilexios,e da mesma maneira que no seu día fixo o embaixador Andropov cos rebeldes húngaros, fíxolles crer que podían gañar. Tan pronto se confiaron, o movemento quedou esmagado baixo os tanques. En canto aos mozos de Tiananmen, unidades especiais do Exército, desprazadas desde Tíbet,entraron na praza a sangue e lume. Se alguén pensaba que o mundo ía ir e a súa axuda, o certo é que ninguén moveu un dedo. Non só iso. Tres anos despois, o Pavillón de China na Exposición Universal de Sevilla era un dos máis visitados. Nin condenas nin boicot. Pouco despois, as nosas cidades e pobos iríanse enchendo de restaurantes chineses e das súas tendas “ Friendships”(o Todo a cen)que logo pasou a ocupar naves industriais. Hoxe China é unha potencia económica de primeira orde. Producen calquera cousa que uno poida imaxinar, desde camisetas a maquinaria pesada. Rin das medidas atidumping, e se alguén lles aperta, lémbranche que boa parte da Débeda mundial está nas súas mans. A súa frota pesqueira esténdese por todos os mares coñecidos esquilmando ata a última mostra de vida que poida entra nas súas redes. En África, fan valer a súa política neocolonial en base a plans de desenvolvemento que deixan en cueiros o vello paternalismo occidental. Vale que no seu día perderon as súas bases en Albania cando caeu o ditador Hoxa, pero agora nin sequera necesitan enviar asesore militares. Xa teñen todo o que
necesitan. Pouco importa se ao final demóstrase que tamén están detrás da propagación voluntaria ou accidental do SARS COVID 19 desde o laboratorio de Wuhan. Tampouco pasará nada. Como non pasou despois de masacrar aos seus raparigos aquel afastado xuño de fai trinta e dous anos. Uns non o lembran.
Outros, prefiren non facelo. E é que nos esquecemos dun detalle crucial. O mesmo que non tivo en conta Truman cando MacArthur propúxolle bombardear Manchuria con bombas atómicas e poñer fin á guerra na península coreana. Nós somos aristotélicos. Eles, non.

Outros artigos

“Meus irmáns” – Xulio Xiz

Fóronse meus dous irmáns: Mato, o maior, e Santi, o pequeno. O maior, morreume hai unhas semanas. O máis novo, o día do Pai. Se Xesús tivo vida longa e froitífera, Santi foise moi cedo despois de poñer unha pica en Bristol. Os tres somos tamén agora irmáns en terra:...

+

“Derechos o privilegios”. José Manuel Pena

Tanto en Europa como en el resto de los países del planeta se está a vivir una lucha desigual en la organización política y social;mientras unos responsables políticos y gobernantes abogan por el mantenimiento de los privilegios, otros defienden los derechosadquiridos...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Vivir la Semana Santa”. José Antonio Constenla

“Vivir la Semana Santa”. José Antonio Constenla

La Semana Santa es la semana más importante del año, en ella nos adentramos a vivir en profundidad los misterios centrales de nuestra fe cristiana. El amor de Dios, la entrega del Hijo, la fe del creyente y la vida eterna recibida son las claves explicativas de esta...