“Os que non vivimos do conto”. Jacobo Otero Moraña

Algúns pensarán que xa non me ían a ver máis por estas páxinas. Que me cansaba de escribir ou que o ego se me resente. Pois nada máis lonxe da realidade. Nin o un nin o outro. Son un escribano contumaz, e impórtame moi pouco se me len pouco, moito ou nada. Durante anos varios relatos permaneceron nun cartafol sen outro efecto que o que produce o paso do tempo sobre o papel no que estaban escritos. De feito, aínda queda algún esperando o momento en que vexa a luz nunha próxima antoloxía. Que guste máis ou menos dependerá da opinión do “respectable”, quen sempre ten a última palabra. En canto ao ego, creo que nin antes nin agora foi algo ao que lle prestase a máis mínima atención. Certo que todo aquel que está tocado polas musas leva no seu interior a un exhibicionista potencial, aínda que non no sentido pexorativo do termo. E é que unha cousa é mostrar en público certa tendencia artística e outra moi distinta, angustiar aos demais cuns supostos atributos que se algo poñen de manifesto é unha aparente inseguridade disfrazada de tendencias megalomaníacas.
Esta semana, que estamos en vésperas do día do libro, é case imposible esquecer como fai dez anos unha editorial apostou por quen lles fala publicando a súa primeira novela. Xa lles adianto que por encima das ilusións(que non eran poucas), topei con outro tipo de cuestións que xamais imaxinase antes de introducirme neste apaixonante e misterioso mundo. Desde fóra adóitase pensar que o escritor o ten fácil. Máis hoxe, onde eses grupos de autoedición poñer en bandexa todas as facilidades que uno poida imaxinar. Logo resulta que non é así, e que en moitos casos xogan coas emocións do creador sen preocuparse doutra cousa que o seu negocio. Afortunadamente non foi o meu caso. Máis aló de idealismos que quedaron xa moi atrás, non dei con aproveitados nin golfos. Agora ben, quen crea que porque unha obra resulta premiada xa se abren todas as portas, asegúrolles que non é así. Cos libros pasa como cos fillos de carne e óso. Hai que coidalos. Consentilos. E aínda que pasen os anos, xamais se independizan ou seguen o seu camiño. Non. Con eles tes unha responsabilidade perenne. Aínda que pareza que van despegar por se sós, necesitan que esteas detrás proporcionándolles empuxe. Pola contra, caen non polo seu propio peso, senón no máis absoluto dos esquecementos. Xamais imaxinaría estar presente en dúas edicións da Feira do Libro de Madrid, pero alí foi onde escoitei a un editor soltar unha soflama que por dura que resulte axústase bastante á realidade. Ao redor da mesa en que todos estabamos sentados debatíase sobre esa conexión constante do autor coa súa obra. Este cabaleiro dixo o seguinte a un dos seus interlocutores:”Se nunha familia de sete fillos, con varios deles enfermos, algún dos cales faleceu ao pouco de nacer, angustiados polas débedas e cun pai alcohólico, a esposa descobre que está novamente embarazada, continuaría coa xestación ou tomarías algunha medida?”. Fíxose ao momento un silencio tenso, ata que ao final o outro respondeu.” Interrompería o proceso”…Pois ben, acabas de matar a Beethoven.

Esa é a realidade. A crúa e pura realidade. #Ante o cúmulo de adversidades, un tende a renderse sen dar unha nova oportunidade. Importa o feito de que che cargases a un xenio? Non, porque aquilo que non se consuma, simplemente non existe. E ao non existir, outro, con máis ou menos habilidade, ocupará o posto. Talvez a explicación soe excesivamente materialista, pero por desgraza, axústase de forma fidedigna ao que nos toca no día a día. Moitos queren pensar que as cousas non son así. Que existen os finais de película. Eses a os que tan afeitos téñennos as producións norteamericanas ou as series das múltiples plataformas que nos ofrece a grella. Con esforzo e talento
todo conséguese. Pois poida que se, ou poida que non. Orson Welles xa recoñecía nunha famosa entrevista que apostaría antes por un amigo que por un descoñecido cuxo talento podía ser enorme pero do que non tiña a menor referencia. En definitiva, que máis vale ter un “padriño”.Caer en graza que ser gracioso.
A quen que non contamos con esa figura do todopoderoso mecenas só quédanos aferrarnos á esperanza e non matar a Beethoven. Menos mal que non vivimos do conto.