“Os que non vivimos do conto”. Jacobo Otero MoraƱa

19 Abril 2021

AlgĆŗns pensarĆ”n que xa non me Ć­an a ver mĆ”is por estas pĆ”xinas. Que me cansaba de escribir ou que o ego se me resente. Pois nada mĆ”is lonxe da realidade. Nin o un nin o outro. Son un escribano contumaz, e impĆ³rtame moi pouco se me len pouco, moito ou nada. Durante anos varios relatos permaneceron nun cartafol sen outro efecto que o que produce o paso do tempo sobre o papel no que estaban escritos. De feito, aĆ­nda queda algĆŗn esperando o momento en que vexa a luz nunha prĆ³xima antoloxĆ­a. Que guste mĆ”is ou menos dependerĆ” da opiniĆ³n do ā€œrespectableā€, quen sempre ten a Ćŗltima palabra. En canto ao ego, creo que nin antes nin agora foi algo ao que lle prestase a mĆ”is mĆ­nima atenciĆ³n. Certo que todo aquel que estĆ” tocado polas musas leva no seu interior a un exhibicionista potencial, aĆ­nda que non no sentido pexorativo do termo. E Ć© que unha cousa Ć© mostrar en pĆŗblico certa tendencia artĆ­stica e outra moi distinta, angustiar aos demais cuns supostos atributos que se algo poƱen de manifesto Ć© unha aparente inseguridade disfrazada de tendencias megalomanĆ­acas.
Esta semana, que estamos en vĆ©speras do dĆ­a do libro, Ć© case imposible esquecer como fai dez anos unha editorial apostou por quen lles fala publicando a sĆŗa primeira novela. Xa lles adianto que por encima das ilusiĆ³ns(que non eran poucas), topei con outro tipo de cuestiĆ³ns que xamais imaxinase antes de introducirme neste apaixonante e misterioso mundo. Desde fĆ³ra adĆ³itase pensar que o escritor o ten fĆ”cil. MĆ”is hoxe, onde eses grupos de autoediciĆ³n poƱer en bandexa todas as facilidades que uno poida imaxinar. Logo resulta que non Ć© asĆ­, e que en moitos casos xogan coas emociĆ³ns do creador sen preocuparse doutra cousa que o seu negocio. Afortunadamente non foi o meu caso. MĆ”is alĆ³ de idealismos que quedaron xa moi atrĆ”s, non dei con aproveitados nin golfos. Agora ben, quen crea que porque unha obra resulta premiada xa se abren todas as portas, asegĆŗrolles que non Ć© asĆ­. Cos libros pasa como cos fillos de carne e Ć³so. Hai que coidalos. Consentilos. E aĆ­nda que pasen os anos, xamais se independizan ou seguen o seu camiƱo. Non. Con eles tes unha responsabilidade perenne. AĆ­nda que pareza que van despegar por se sĆ³s, necesitan que esteas detrĆ”s proporcionĆ”ndolles empuxe. Pola contra, caen non polo seu propio peso, senĆ³n no mĆ”is absoluto dos esquecementos. Xamais imaxinarĆ­a estar presente en dĆŗas ediciĆ³ns da Feira do Libro de Madrid, pero alĆ­ foi onde escoitei a un editor soltar unha soflama que por dura que resulte axĆŗstase bastante Ć” realidade. Ao redor da mesa en que todos estabamos sentados debatĆ­ase sobre esa conexiĆ³n constante do autor coa sĆŗa obra. Este cabaleiro dixo o seguinte a un dos seus interlocutores:ā€Se nunha familia de sete fillos, con varios deles enfermos, algĆŗn dos cales faleceu ao pouco de nacer, angustiados polas dĆ©bedas e cun pai alcohĆ³lico, a esposa descobre que estĆ” novamente embarazada, continuarĆ­a coa xestaciĆ³n ou tomarĆ­as algunha medida?ā€. FĆ­xose ao momento un silencio tenso, ata que ao final o outro respondeu.ā€ InterromperĆ­a o procesoā€ā€¦Pois ben, acabas de matar a Beethoven.

Esa Ć© a realidade. A crĆŗa e pura realidade. #Ante o cĆŗmulo de adversidades, un tende a renderse sen dar unha nova oportunidade. Importa o feito de que che cargases a un xenio? Non, porque aquilo que non se consuma, simplemente non existe. E ao non existir, outro, con mĆ”is ou menos habilidade, ocuparĆ” o posto. Talvez a explicaciĆ³n soe excesivamente materialista, pero por desgraza, axĆŗstase de forma fidedigna ao que nos toca no dĆ­a a dĆ­a. Moitos queren pensar que as cousas non son asĆ­. Que existen os finais de pelĆ­cula. Eses a os que tan afeitos tƩƱennos as produciĆ³ns norteamericanas ou as series das mĆŗltiples plataformas que nos ofrece a grella. Con esforzo e talento
todo consĆ©guese. Pois poida que se, ou poida que non. Orson Welles xa recoƱecĆ­a nunha famosa entrevista que apostarĆ­a antes por un amigo que por un descoƱecido cuxo talento podĆ­a ser enorme pero do que non tiƱa a menor referencia. En definitiva, que mĆ”is vale ter un ā€œpadriƱoā€.Caer en graza que ser gracioso.
A quen que non contamos con esa figura do todopoderoso mecenas sĆ³ quĆ©danos aferrarnos Ć” esperanza e non matar a Beethoven. Menos mal que non vivimos do conto.

Outros artigos

“Recado de escribir para Julio Cortazar”. Alberto Barciela

ArtĆ­culo de inauguraciĆ³n del VII Congreso de Editores Europa AmĆ©rica Latina Casa AmĆ©rica, Madrid, 18 de marzo de 2024 Estimado Julio CortĆ”zar, admirado maestro, ConfĆ­o en que en la vastedad del universo, al menos del inmemorial te alcancen estas reflexiones. Si te...

+

ā€œAta logo Tuchoā€ – Fernando Sarasketa

Tucho dĆ­xolle Ć” sĆŗa neta: lĆ©vame ao Faro de Corrubedo. Creo que foi unha das Ćŗltimas viaxes ou excursiĆ³ns que fixo, era un home de Ribeira, da sĆŗa terra, pero tamĆ©n un algo viaxeiro e con interese por coƱecer outros lugares. En Corrubedo, era un bonito dĆ­a de sol,...

+

“Gabo, el milagro de ser universal, infinito, eterno”. Alberto Barciela

Tiene muchos y disfrutables mĆ©ritos. Lo advierten Rodrigo y Gonzalo GarcĆ­a Bacha, hijos de Mercedes y de Gabriel, de Gabo de su esposa amada, refiriĆ©ndose en su prĆ³logo a ā€œEn agosto nos vemosā€, el primer libro pĆ³stumo de GarcĆ­a MĆ”rquez, siempre inmortal y genio,...

+
ļ€¾

Publicidade

ļ‡Ŗ

Revista en papel

ī„

OpiniĆ³n

“Manual del Buen Corrupto”. JosĆ© Castro LĆ³pez

“Manual del Buen Corrupto”. JosĆ© Castro LĆ³pez

El primer principio del Manual del Buen Corrupto es la peticiĆ³n que el subordinadohace a su jefe: ā€œNo te pido que me des, te pido que me pongas allĆ­ donde se reparte eldineroā€ y ya se encargarĆ” Ć©l de que ese reparto sea equitativo de acuerdo con la mĆ”ximael que parte...

“No le dejĆ©is morir.”. Manuel Dominguez

“No le dejĆ©is morir.”. Manuel Dominguez

Se llama valle alto, todo verde un pequeƱo rio marca frontera, antaƱo el viento rompĆ­a el silencio en su ausencia, hoy solo un solitario mugido, dos vacas al fondo, mas allĆ” 4 puntos blancos, son las ovejas de tĆ­a Filomena, las vacas del tĆ­o Aurelio. Ɖl me lleva a un...