Deixouna o seu noivo cando, con 18 anos, quedou embarazada.
Máis traballo e maior responsabilidade, ao que xa estaba afeita desde os 10 anos. Non se esquece de que, estando no ventre da súa nai, o seu pai marchouse a Cuba e nunca máis regresou. A súa existencia non foi cor de rosas. Agora, que xa non espera nada máis da vida, convive coa súa nova familia nunha residencia de maiores.
Un sorriso permanente recibe a todos os que se lle achegan.
É consciente de que tantos avatares, desgustos e loita constante pola supervivencia e para sacar adiante á súa familia non lle van a impedir que modifique o seu rostro. Foron moitos os anos en que Amparo, xunto ao seu marido, traballaron unhas terras e habitaron unha vivenda pola que pagaban unha renda anual aos seus donos. Dos froitos da terra tamén entregaban unha parte importante aos seus arrendadores.
Traballar de sol a sol, incluído os domingos e festivos, só permitíalle poder limpar e ordenar a casa polas noites. Grazas a que se foron da aldea, cara á capital, puido traballar os últimos 10 anos como empregada de fogar, o que lle permite agora poder gozar dunha pequena pensión de xubilación. Ser muller sempre foi difícil, moito anos por aqueles tempos.
Eran tempos difíciles. A pesar de todo puido sacar adiante aos seus dous fillos e gozar dos seus catro netos, unha vez cada quince días. O traballo e a distancia á residencia de maiores non lles permiten moitas máis visitas. Actualmente dedícase a contaxiar a súa alegría ao resto de usuarios do centro. Síntese unha privilexiada por vivir tan intensamente e coa saúde
suficiente para chegar aos 90 anos.
