O Día Mundial da Poesía, foi proposto en 1998 pola organización Unesco, celébrase cada 21 de marzo co propósito de consagrar a palabra esencial e a reflexión sobre o noso tempo En Europa, é chamado Primavera dos Poetas .
Hoxe neste día tan especial, en que se conmemora a palabra, quedo sen ela, veñen á miña mente o admirado Machado, Miguel Hernández quen un certo día tiven a honra de coñecer en Orihuela a un cabrero, amigo seu de infancia, Rosalía de Castro, a súa casa de Padrón e Bonaval onde descansa, Florbela Espanca, o meu primeiro libro comprado en USA, Walt Whitman, Oh capitán, o meu capitán! E todo o que iso representa. Fernando Pessoa, el dicía que a patria é o idioma de cada un, eu en Lisboa respondinlle que patria é a memoria dos recordos. O Novel e nobre Boris Pasternak. Ernesto Cardeal a quen coñecín persoalmente na Cidade de Compostela, as miñas primeiras palabras foron “a túa dor é a miña dor” o coñecía razóns
García Lorca, agora podemos verlle na Alameda compostelá, alí baixando as escaleiras xunto nosa Rosalía.
E eu que, neste día que escribo, nada, simplemente obsérvome e que poquita cousa son #ante estes grandes poetas e poetisas, o meu pracer o lerlles e poder falar con eles, gozar da súa palabra, ter a fortuna que desde os meus primeiros anos mozos puiden gozar da palabra harmónica, a palabra musical, tamén acompañarlles na súa dor, pois amar é sufrir.
Neste día especial que cada quen compre un libro do seu poeta ou poetisa preferida e góceo coa mesma alegría que eu o vivo.
E cando a emoción che embargue, toma lapis e papel, e hoxe por un día se ti o poeta, ou poetisa, escribe os teus desexos, os teus soños, o amor ou desamor que sentes ou sofres, deixa secar a tinta e envíao á persoa adecuada, encantáselle compartir os mesmos soños.
Ás veces con poquita cousa podemos facer tan feliz a certa xente.
Hoxe que o bico ou o abrazo, sexa un ramallete de fermosas palabras.
Sempre teu Manuel