Moitas desas perto de 200.000 persoas que teñen recoñecido en España o dereito a axudas á dependencia levan anos á espera de que se resolva o seu problema. Mentras tanto e malia ser este un dereito que teñen -como digo- recoñecido, cinco persoas falecen cada hora esperando unha prestación que non chega.
Os expertos advertían estes días nos medios de comunicación, que de non se producir unha drástica solución, o problema vai seguir agravándose cada vez máis. Non obstante os encargados de solucionar esta problemática situacion semellan non conceder á mesma ningunha prioridade e a lista de finados vai en incremento, circunstancia que, presumiblemente, vai continuar dada a proximidade do inverno e os malos agoiros que este trae para os máis desfavorecidos.
Os prezos de alimentos e combustibles non convidan a sermos optimistas a este respecto e as axudas á dependencia son papel mollado. Repartidas as competencias entre o Goberno, as comunidades autónomas e os concellos, España observa impasible cómo medra -e ao tempo se valeiran os almacéns- a aportación cidadá para facilitar a milleiros de familias recursos que permitan a estas polo menos un xantar cada día e, cando chegue o mal tempo, unha temperatura asumible na casa. E aínda así, non é abondo: os xubilados perciben pensiòns insuficientes na maior parte dos casos; outros pensionistas teñen que se arranxar con aportacións que non superan os 700 euros mensuais; outras axudas instituídas non superan os 400 euros cada mes. E unha barra de pan non baixa dun euro a peza.
A electricidade é inasumible para moitas familias, o mesmo que acontece co gas. Alimentos básicos para a cidadanía non están ao seu alcance. E por máis que se apretan os cintos, os estómagos non achican.
É a explicación a esas cinco mortes que se rexistran cada hora nun país que agarda a miragre do turismo para que sexa este o que soporte un emprego sumamente volátil.
As axudas á dependencia é só un síntoma de como de mal o están a pasar cidadáns nos que hoxendía falar de mileurismo é considerado unha bendición. Persoal titulado e cualificado non supera salarios de mil euros, en moitos casos coas pagas extraordinarias prorrateadas ou, o que é o mesmo, percibidas as 14 pagas anuais en 12 mensualidades para, aínda así, non superar os 12.000 euros por ano traballado.
E iso que no período de dous anos, o salario mínimo interprofesional medrou como nunca o fixera na súa historia.
Non, certamente non estamos a vivir a mellor etapa da historia de España, por máis que se teñan en conta condicionantes tan evidentes como a pandemia e a guerra de Ucraína.
E nen sequera se pode culpar desta problemática exclusivamente ao Goberno. Todos estamos nun barco que ten demasiadas vías de auga. E cando das taponado unha, outra se abre a carón da anterior.
Unha tolemia. E un medo permanente a un futuro que xa é presente. A ver se aguanta o traballo. Oxalá que sí.
