“Sorprendente denuncia de Bolaños ante a Audiencia Nacional”. Arturo Maneiro

A noticia coa que nos sorprendeu o ministro da Presidencia, Félix
Bolaños, o pasado día dous de maio, festa do levantamento dos madrileños contra os franceses, foi case máis desconcertante que a propia invasión napoleónica.
O anuncio fundamental que fixo aos españois o ministro Bolaños foi que
puxeran, #ante a Audiencia Nacional, unha denuncia por vulneración ilegal do teléfono do presidente do Goberno e da ministra de Defensa. Non anunciou o feito da espionaxe en si mesmo, afirmou que tan pronto tiveron certeza documentada do feito, levárono #ante a Audiencia Nacional, órgano xudicial competente para xulgar estes delitos, segundo o denunciante.
Non foi o ministro aos tribunais cando había sospeitas, cando se decataron da posibilidade, non. Foi ao día seguinte, tan pronto lle entregaron a documentación na que, segundo explicou, quedaba constatada a certeza da espionaxe. Poderiamos asegurar que ata aquí todo parece normal, pero ao entrar en detalles xorde a confusión, a perplexidade, o desconcerto e a incredulidade.
Segundo vai explicando Bolaños, trátase dun exercicio de transparencia cos cidadáns que teñen dereito a coñecer estes contratempos do Goberno.
Pero na denuncia non sinalan a quen levou a cabo escóitalas ilegais aos teléfonos do Goberno nin desde onde. Que investiguen os xuíces, vén dicir Bolaños, que teñen as competencias e os instrumentos
para facelo.
Pero a realidade demóstranos que os máis modernos medios de espionaxe e contraespionaxe están en mans do Goberno, baixo o mando orgánico do Executivo., tales como o Centro Nacional de Intelixencia e o Centro Criptológico Nacional e os moi eficaces Servizos de Información da Garda Civil.
Estes super centros contan con todos os medios para poder detectar quen se introduce nos sistemas do Goberno español, desde onde, de que forma e o material que se levaron. E case sempre, estes problemas, interferencias, espionaxes, informes e contrainformes soluciónanse dentro dos organismos, baixo a decisión do Ministerio correspondente ou do presidente do Goberno, sen saír á luz, aínda que só sexa pola seguridade e o prestixio do Estado.
Se Bolaños presenta unha denuncia na Audiencia Nacional, tería que ir documentada co nome do país, organismo ou persoa que cometeu o delito de espionaxe. Se o delincuente fose español e dentro do territorio nacional, estaría xustificada a denuncia do delito sen máis detalles. Pero se estamos #ante unha acción cometida por un servizo de intelixencia doutro país, como podería ser Marrocos, Rusia ou Alxeria, os tribunais españois non teñen competencia para xulgalos. Se, por exemplo, fosen os servizos de intelixencia da “Generalitat de Catalunya” quen espiou os teléfonos do Goberno español, estaría moi xustificado o recurso á Audiencia Nacional.
O mesmo poderíase dicir se se tratase dalgún topo dentro do CNI.

Pero dáse a circunstancia de que os únicos que poden determinar quen cometeu a espionaxe son os propios servizos de intelixencia españois. E se lle din ao xuíz que investigue, este pedirá ao fiscal que trate de determinar quen e desde onde se cometeu o delito. E o fiscal verase obrigado a pedir a colaboración dos servizos de intelixencia españois para coñecer aos delincuentes, pechando así o que poderiamos chamar “círculo de Bolaños”. Sería
un tanto absurdo que a Audiencia Nacional puidese acudir a unha empresa non estatal con capacidade de determinar o que non puideron descubrir as do Estado.
Existe outra posibilidade: Que a non determinación do autor da espionaxe sexa unha argucia para poñer nervioso ao espía xa coñecido e chegue a autodelatarse. Pero isto supoñería que Bolaños tratou de enganarnos a todos os españois coa artimaña.
Mírese por onde se mire, ir á xustiza para denunciar que alguén desde algún país ou lugar descoñecido espiou ao goberno español, non parece nada cabal. Síntoo.