Existe en Nova Guinea unha tribo denominada korowai que ten un rito de iniciación social brutal. Deixan aos nenos no bosque e os adultos, emboscados asústanos e atacan para que o medo empúxelles cara a unha plataforma onde se sacrifican porcos. Quen supera o rito (algúns morren) intégranse na comunidade. Afortunadamente isto non sucede na nosa sociedade afectada se cabe doutros males, como a esaxerada dedicación sen límites de moitos proxenitores aos seus fillos, o que lles deixa peor preparados para desenvolverse correctamente na vida adulta.
“Cariño, coidado que che vas a caer”, “come amodo que che atragoas”.
“Mamá, non entendo porque non podo facer iso. Es demasiado pequeno para comprendelo. É polo teu ben”. Todos, nalgún momento da nosa infancia escoitamos este tipo de frases ou vivimos situacións similares que regulaban as nosas ambicións, desexos e condutas.
Os comportamentos sobreprotectores dos pais reciben o nome de “pais helicóptero”, termo acuñado en 1960 polo psiquiatra infantil Foster W. Cline e o pedagogo Jim Fay. Recibir máis protección da precisa, impide que os nenos logren a madurez e a independencia necesaria para aprender a resolver os seus problemas e desafíos. Por tanto, lonxe de facelos máis capaces, convértense en máis dependentes e menos resolutivos.
Todo recorte á pueril liberdade daqueles tempos tiña todo o sentido e xustificábase en “o noso ben”. Pois de nenos non se ten a visión, a intelixencia, nin a experiencia suficiente, para facer fronte aos posibles perigos e riscos propios da idade.
Xa na vida adulta, os pais son substituídos pola Administración, que asume sen que llo pidamos, o rol de dicir o que debemos e podemos facer e o que non. Aínda que xa non somos nenos, a xustificación certamente segue sendo a mesma: todo é polo noso ben. A síndrome de sobreprotección
gobernamental exprésase en que o Estado coida ao cidadán desde o berce ata a tumba, retirándolle calquera responsabilidade persoal que teña sobre a súa vida, crendo que con iso logra a súa felicidade.
Isto carrexa dúas consecuencias graves. Por unha banda, temos un goberno grande, caro e ineficiente, que consome máis recursos dos convenientes. Por outro, unha cidadanía pasiva, sen disciplina, caprichosa, que carece de fibra moral (cando o goberno asume as responsabilidades dos cidadáns,
estes xa non son responsables nin de si mesmos). Todo isto crea unha sociedade feble, presa fácil de gobernos autoritarios e populistas, que implantan proxectos fantasiosos e frean a prosperidade.
Control, protección e regulación por unha banda e por outro, deixar facer, educación e liberdade. Dúas formas de xestionar a sociedade moi diferentes pero esenciais para o benestar e a economía. Tan fácil é excederse como non chegar.
“A pesca de arrastre no punto de mira das organizacións ecoloxistas”. Antón Luaces
Certamente, non é nada novo o posicionamento altamente crítico dos medioambientalistas coa pesca de arrastre de fondo. Pero a campaña que na actualidade se desenvolve contra este sector pesqueiro non fai senon incidir na pretensión de vedar na maior parte dos...