Persoalmente eu non creo no karma despois de ler mais de dúas ducias de libros sobre iso, pero ás veces hai un pero e un PERO con maiúsculas.
Estabamos nunha casa de campo, unha fermosa granxa de animais variados, todos felices e contentos ata que vimos achegarse a un escuálido mindundi, do tres ao catro acompañado da súa manceba, un saldo estival.
Di que pasaba por alí, e que a este lugar non viría, non viña antes non virá agora, que non ten isto e aquilo, que por aquí non pasaría, ben esbardalla diante do propietario sen ningún tipo de educación cara aos presentes.
É un ser despreciable no sentido mais profundo da palabra, unha indecencia camíñante.
Unha llama achégase, e sóltalle un gargallo en toda a cara como mostra a foto.
Seria karma?, non sorrío, nin graza nin non graza, el gozou na nenez da caridade cristiá, pero iso de ben nados ser agradecido, non é consustancial.
O máis cómico é que ao intre, aínda non estaba cansado de falar mal do descoñecido, de facer dano, habitual nel, de forma gratuíta.
Unha avestruz, séguelle por toda a leira, pícalle o traseiro de maneira que os pantalóns caen ao xeonllo, ante a imposibilidade de poder correr, ou aínda camiñar velozmente, cae bicando e saboreando a merda de avestruz.
É por iso que o do karma xérame dúbidas
