A Transición que representou a reconciliación entre españois, os seus consensos de fai máis de catro décadas e ata a Lei de Amnistía de 1977 que perdoaba os crimes de ambos os bandos, son utilizados agora polo Goberno de Sánchez como ariete para destruír a concordia e a liberdade, azuzando desquites e rancores. Por tanto, máis que de Lei de Memoria Histórica cabería falar de Lei de mentira histórica e máis que de Lei de memoria democrática, de Lei de memoria totalitaria (“pola mentira á discordia”).
Afirman que a democracia chegou a España co PSOE en 1982, xa que a Transición foi promovida polo tardo franquismo, por iso, nin esta, nin a Constitución son democráticas, senón obra da dereita, é dicir, do fascismo.
A Segunda República é o paradigma da democracia, sobre todo durante a Fronte Popular, sen que importe que chegou ao poder falseando as eleccións (leves pecadillos antidemocráticos), nin que máis da metade do seu tempo gobernase a dereita. Sosteñen que a Guerra Civil non foi unha traxedia que enfrontou a españois manipulados por axitadores radicais, senón a loita entre o pobo e o fascismo. O asasinato de Calvo-Sotelo foi un acto de xustiza popular e non un crime de Estado e Longo Caballero era un perfecto demócrata.
O proxecto de Lei de Memoria Democrática e o resto de leis ideolóxicas que se discuten, forman parte dunha cortina de fume que busca poñer a Franco como cartel electoral de Sánchez nun país que están a poñer patas para arriba.
Isto explica a reforma do Código penal para crear un tipo penal ad hoc co que encarcerar aos provida que se manifesten nas clínicas abortistas; ou a reforma da Lei do Aborto de 2015, que revogará a esixencia de permiso
paterno ás menores de 16 anos e creará listas negras de médicos obxectores.
As leis de Liberdade Sexual e do colectivo LGTBI, que acentúan o cisma entre feministas clásicas e de novo cuño, de Seguridade Cidadá, de Vivenda ou de Segredos Oficiais.
O Goberno, partidario da peor enxeñería social, é incapaz de deixar a historia aos historiadores e a ficción aos novelistas, para centrarse no que lle corresponde, resolver os problemas reais da actualidade. A pesar de que
a receita máxica dánola o historiador Moses I. Finley ao afirmar que “o que hai que cambiar é o mundo, non o pasado”, eles son máis de traballar en converter as interpretacións históricas e os tópicos da esquerda en verdades
incuestionables, á vez que branquean episodios escuros que enturban a visión idílica que ten de si mesmos.
Servirá todo isto para que os españois miren para outro lado? Será moi difícil, porque cando a luz sobe máis dun 30%, non se pode falar a quen non ten cubertas as súas necesidades básicas de comprarse unha casa, de Franco ou de feminismo inclusivo.
